Het was tijdens de beginperiode van de pandemie in 2020 toen vier jonge Filippijnse vrouwen die eerder au pair waren, onderdak zochten in een magazijn in Amsterdam, niet omdat ze zich wilden isoleren zoals vermaand door de Covid-beperkingen, maar omdat ze geen plek hadden om naartoe te gaan . Goederen horen in magazijnen te worden opgeslagen. Maar vrouwen?

Ze verloren door de pandemie hun baan als schoonmaker en hadden geen geld om de huur te betalen. Als huishoudpersoneel zonder papieren ontvangen ze loon op basis van geen werk, geen loon. Tijdens de lockdown moeten ze net als de rest van de bevolking thuis blijven. Thuisblijven betekende voor hen geen werk en verdienden dus geen cent. Toch moet er nog betaald worden voor voedsel, nutsvoorzieningen, kamer- of huishuur. Ze gingen gebukt onder grote financiële moeilijkheden.

Dit incident was voor ons, de initiatiefgroep van Stg. Tahanan Migrante om samen te komen om de behoefte aan opvang voor Filippijnse migranten in nood aan te pakken. Hoewel de gevoelde behoefte aan onderdak veel eerder voor de pandemie door veel migrerende activisten uit de Filippijnse gemeenschap werd gewaardeerd en begrepen. Er zijn veel discussies gevoerd over de noodzaak van onderdak tussen leden van de Filippijnse gemeenschap met verschillende achtergronden, migrantenactivisten, feministen, kerkmensen, vluchtelingen, huishoudpersoneel zonder papieren en au pairs. De initiatiefgroep heeft dit idee uitgekristalliseerd in de richting van de vorming van Stg. Tahanan Migrant. Enkele leden van de initiatiefgroep vormen nu de leden van het bestuur van de stichting.

Het verhaal van een jonge Filipina wiens leven in gevaar was door huiselijk geweld en die door een opvangcentrum voor mishandelde vrouwen geen onderdak en hulp kreeg omdat ze geen papieren had, is een herinnering die ons blijft kwellen.

We dachten daarom aan Stg. Tahanan Migrante als onze reactie op Filippijnse migranten in nood. Wij geloven in het idee van “migrant-to-migrant sheltering”, dat migranten onderdak bieden aan andere migranten.

Migranten, met name de mensen zonder papieren, vallen als het ware tussen de kloven van de Nederlandse verzorgingsstaat. Ze genieten geen sociaal vangnet in tegenstelling tot de rest van de bevolking. In tijden van crisis worden ze soms naar de rand van de klif geduwd.